Με τις παραστάσεις της όπερας Greek, από την Σκωτική Όπερα (Scottish Opera), από τις 5-9 Δεκεμβρίου στη Brooklyn Academy of Music (ΒΑΜ), ολοκληρώθηκε το φθινοπωρινό πολιτιστικό πρόγραμμα που διοργάνωσε το Ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης» σε συνεργασία με τη Μουσική Ακαδημία του Μπρούκλιν.
Πρόκειται για μια σύγχρονη οπερατική διασκευή του «Οιδίποδα Τύραννου» του Σοφοκλή, που διαδραματίζεται στους δρόμους του σπαρασσόμενου από την αστυνομική βία βόρειου Λονδίνου στη δεκαετία, με τον Έντι (Οιδίποδα) να φεύγει από το σπίτι του θυμωμένος από την προφητεία ότι θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα παντρευτεί τη μητέρα αναζητώντας καλύτερη ζωή, για να αποδειχθεί στο τέλος ότι δεν μπορεί να αποφύγει τη μοία του.
Τη μουσική έγραψε ο Mark-Anthony Turnage πριν 20 χρόνια, με τον Steven Berkoff να γράφει το λιμπρέτο, βασισμένο στο θεατρικό έργο Greek, ενώ έπαιξε η Σκωτική όπερα, υπό τη διεύθυνση του Stuart Stratford. Η σκηνοθεσία ήταν του Joe Hill-Gibbins
Στο ρόλο του Οιδίποδα ο Alex Otterburn, της Ιοκάστης η Allison Cook,του Λαΐου ο Andrew Shore. Παίζει επίσης η Susan Bullock.
Το έργο απέσπασε υψηλές κριτικές και τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού.
Στη δεξίωση που έλαβε χώρα την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου, μετά την πρεμιέρα, μίλησαν οι υπεύθυνοι του μουσείου και οι συντελεστές της παράστασης.
Στους παρευρεθέντες και ο πρόεδρος του Ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης», Αντώνης Παπαδημητρίου, με τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τόσο για την παράσταση, όσο και με τη νέα στην οποία εισέρχεται το Ίδρυμα, προσεγγίζοντας τον ελληνικό πολιτισμό με τρόπο που θα τον φέρνει πλησιέστερα στο ευρύτερο αμερικανικό κοινό.
Είδαμε μία πρωτότυπη διασκευή του Οιδίποδα…
Το έργο ήταν πραγματικά πρωτότυπο. Έχουμε δει πολλές φορές τον Οιδίποδα στην κλασική του εκδοχή και νομίζω χρειαζόμαστε να δούμε κάτι διαφορετικό. Να δούμε πως παίζεται ο Οιδίποδας στη σημερινή εποχή. Νομίζω τα κατάφεραν ο συνθέτης και ο σκηνοθέτης και όλοι όσοι συμμετείχαν στην παραγωγή της σύγχρονης – κι όχι μοντέρνας – εκδοχής του Οιδίποδα.
Αν και συμμετείχαν τέσσερεις ηθοποιοί ήταν μία μεγάλη παραγωγή, με τη συμμετοχή και της ορχήστρας.
Ουσιαστικά το έργο ήταν πιστό στο πρωτότυπο, με την έννοια ότι υπηρετούσε το μύθο και είχε όλα τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας. Τους τρείς ηθοποιούς, το χορό, τη μουσική, το λόγο, τα οποία παρουσίαζε με μία διαφορετική προοπτική που μας ακουμπάει βαθιά.
Αυτό το σύγχρονο έργο συμπίπτει χρονικά και με τη νέα φάση του Ιδρύματος Ωνάση εδώ στις ΗΠΑ.
Όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο. Οδηγούμαστε σιγά – σιγά σε μία νέα εποχή, διότι έχοντας υπηρετήσει τον ελληνικό πολιτισμό 43 χρόνια και στην Αμερική 18, πρέπει να κάνουμε ένα άλλο βήμα. Αυτό που κάναμε πριν το κάνουν πλέον κι άλλοι. Πρέπει να δούμε τι σημαίνει ελληνικός πολιτισμός σήμερα, στη σύγχρονη εποχή. Και λέγοντας σήμερα, δεν εννοώ τώρα, εννοώ αύριο, σε πέντε και δέκα χρόνια.
Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Δεν μπορούμε να ξανακάνουμε άλλη μία κλασική εκδοχή του Οιδίποδα. Το έχουμε δει και ξαναδεί, το έχουμε κάνει χιλιάδες φορές και συνεχίζουν να το κάνουν άλλοι. Εμείς ως Ίδρυμα Ωνάση έχουμε πιστεύω τη δυνατότητα να παίξουμε κάτι διαφορετικό.
Πως λοιπόν διαμορφώνονται οι δραστηριότητες του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ωνάση εδώ στις ΗΠΑ;
To Πολιτιστικό Κέντρο παραμένει στο Olympic Tower όπου υπήρχε πάντοτε με την ελληνική σημαία να ανεμίζει όπως πάντοτε στην 5η Λεωφόρο. Η προσήλωσή μας στον ελληνικό πολιτισμό παραμένει ακριβώς η ίδια, απλώς αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε τον ελληνικό πολιτισμό, για τον φέρουμε πλησιέστερα σε ένα ευρύτερο κοινό.
Όταν κάναμε τις αρχαιολογικές εκθέσεις – οι οποίες ήταν πραγματικά πολύ σημαντικές κι ενδιαφέρουσες – αυτές άγγιζαν ένα κοινό που ήταν υψηλού μορφωτικού επιπέδου, μέσης αστικής τάξης και μέσης ηλικίας. Δεν ακουμπούσαμε το παιδί που πηγαίνει στο λύκειο ή στο πανεπιστήμιο και δεν διδάχθηκε την ελληνική αρχαιότητα στο σχολείο του και δεν έχει τα μέσα να προσλάβει το Βυζάντιο ή την σύγχρονη Ελλάδα. Κι όμως, αυτοί είναι το μέλλον και πρέπει κάπως να τους φέρουμε κοντά μας.
Θα συνεχίσει να αξιοποιείται το Πολιτιστικό Κέντρο για εκδηλώσεις, ή αυτές θα γίνονται σε άλλους χώρους;
Και τα δύο. Η πολιτική μας όμως κυρίως είναι να πάμε εμείς στο κοινό κι όχι να φέρουμε το κοινό σε μας. Όπως με το βουνό και τον Μωάμεθ. Εμείς δεν θέλουμε να πείσουμε τον Λατίνο, ή τον αμερικανό ασιατικής καταγωγής, ή και ακόμη αυτόν το Έλληνα της τρίτης και τέταρτης γενιάς, λέγοντάς του, «έλα σε μας να προσκυνήσεις. Εμείς θα πάμε σ’ αυτό.
Πηγή: greeknewsonline.com