Η γυναικεία παρουσία μπροστά και πίσω από την κάμερα, φέτος, στο 13ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στο Λος Αντζελες (3-9 Ιουνίου) είναι αξιοσημείωτη. Το ξέρω από πρώτο χέρι ότι πρόκειται για μια αυθόρμητη εξέλιξη, όχι κάτι που το επιδίωξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Αρης Κατωπόδης ή η ομάδα προγράμματος.
Απλά... έτυχε. Κι όμως, πιστεύω ότι το γεγονός εκφράζει ένα μεγαλύτερο πλαίσιο, μια παγκόσμια τάση, που άλλοτε μετατρέπεται σε κοινωνικό κίνημα (Me Too, Time’s Up Now) και άλλοτε σε καλλιτεχνικές εκφράσεις.
Χαρακτηριστική είναι η ταινία του Νίκου Labot «Η δουλειά της», η οποία θα προβληθεί την Κυριακή 9 Ιουνίου, πριν από την τελετή λήξης. Μια 37χρονη γυναίκα με δύο μικρά παιδιά, παντρεμένη με έναν άνδρα που παραπαίει ανάμεσα στην ανεργία και την ανάγκη να διατηρήσει τη θέση του ως οικογενειάρχη, αναγκάζεται να βγει στην αγορά και να δουλέψει σαν καθαρίστρια.
Αυτό όμως που σε άλλους θα φαινόταν καταδίκη, για την ηρωίδα του Labot είναι ευλογία: «Εγώ πάλι» δηλώνει, «θα 'θελα να γεράσω εδώ μέσα», εννοώντας τον χώρο της εργασίας της. Μια λεπτή, ανεπαίσθητη, όμως αληθινή αλλαγή συμβαίνει μέσα της, καθώς οι δύσκολες συνθήκες τής επιτρέπουν αναπάντεχα να βρει την αρχή της ανεξαρτησίας της.
Το «Μελτέμι» του Ελληνογάλλου Βασίλη Δογάνη, που θα ανοίξει το φεστιβάλ στο Egyptian Theatre την Τετάρτη 5 Ιουνίου, καταπιάνεται με το θέμα της προσφυγικής κρίσης, ιδωμένο όμως μέσα από τη ματιά μιας νεαρής γυναίκας. Η ταινία της Τώνιας Μισιαλή, «Παύση», τολμά να αγγίξει το ταμπού θέμα της εμμηνόπαυσης, ακολουθώντας μια γυναίκα που παλεύει βουβά ώστε να αντεπεξέλθει στις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα της και στην ψυχή.
Στο ντοκιμαντέρ «Οbscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη, πρωταγωνιστεί η Λουάνα Μουνίζ, μια δυνατή φωνή στη Βραζιλία για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων. Το ντοκιμαντέρ της Εύης Καραμπάτσου, «The last daughter», μια χιλιανή παραγωγή, μιλάει για την αδιάρρηκτη σχέση μητέρας με κόρη.
Αλλά και οι ταινίες μικρού μήκους δεν πάνε πίσω σε γυναικεία θέματα. Μέσα σε 13 λεπτά, η «Λεωφόρος Πατησίων» του Θανάση Νεοφώτιστου καταπιάνεται με το αιώνιο θέμα σύγκρουσης της γυναίκας ανάμεσα στη μητρότητα και την επαγγελματική σταδιοδρομία. Το ίδιο ισχύει και με τις «37 Μέρες» της Νικολέτας Λεούση, μια κραυγή αντίστασης στα στερεότυπα που αφορούν την εγκυμοσύνη και την εργασία. Μια ακόμα γυναίκα γεννιέται μέσα από τη μοιραία πτώση του συζύγου της στο «Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς» του Ιάκωβου Παναγόπουλου, ενώ η Αρτεμις Αναστασιάδου, στην 20λεπτη ταινία της «Ι am MacKenzie», παρακολουθεί τη μεταμόρφωση ενός κοριτσιού σε γυναίκα.
Σε ειδική ίσως κατηγορία συγκαταλέγονται τα ντοκιμαντέρ «Ολυμπία» και «ΛΠ», για την Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιό Ολυμπία Δουκάκη και την πρωτοποριακή προσωπικότητα στον κόσμο της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής Λένα Πλάτωνος αντίστοιχα, με την εξαίρεση ότι και τα δύο προβάλλουν δύο γυναίκες που κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια του φύλου τους σε ανδροκρατούμενες κοινωνίες και εποχές. Παράλληλα, η Ελληνοαμερικανίδα παραγωγός Μαριάν Μητρόπουλος εμπνεύστηκε μια ηρωίδα του '21, που παραιτείται από το δικαίωμα μιας νέας γυναίκας στον έρωτα για να πρωτοστατήσει στον Αγώνα του έθνους για την ελευθερία («Οι Βράχοι της Ελευθερίας»).
Πέρα από τα θεματικά σχήματα του προγράμματος, ο αριθμός των γυναικών αποτελεί περίπου το μισό του συνόλου των φετινών δημιουργών. Οι Ιωάννα Βάρσου («Chimera»), Ειρήνη Βιανέλλη («The Leaf of the Poplar»), Φαίδρα Δεριζιώτη/Rucha Dhayarkar/Lorene Friesenbichler/Antonia Piña («From the same thread»), Αγγελική Ιωακειμίδου («Forest Red»), Μαρία Λάφη («Hοly Boom»), Ζακλίν Λέντζου («Hector Malot»), Καρίνα Λογοθέτη («Βουρβουρού»), Κατερίνα Μιχαλοπούλου/Ελένη Πολιτοπούλου («How many hugs?»), Aliki Theofilopoulos («War and Trees»), Ιωάννα Τσινιβίδη («Ιnverse»), Oliwia Twardowska («Αve Eva»), Κούλα και Κατίνα Σοσιάδης («Epiphany») συμμετέχουν στο φεστιβάλ με ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, όπως και κινουμένων σχεδίων.
Πηγή: efsyn.gr