Ο γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, Δρ. Κωνσταντίνος Κούτρας εξέπληξε το κοινό με την ομιλία του στην τελετή των εγκαινίων της έκθεσης «Πρόσωπα του Πολέμου – Ελλάδα 1940-1944: Από την Κατοχή στην Απελευθέρωση».
Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή μέχρι και την 3η Νοεμβρίου και περιλαμβάνει σπάνιο φωτογραφικό υλικό το οποίο εκτίθεται για πρώτη φορά στην Αμερική.
Η ομιλία του Γενικού Προξένου απετέλεσε το προοίμιο των εκδηλώσεων της ομογένειας για την 28η Οκτωβρίου και εξέπεμψε μηνύματα με πολλούς αποδέκτες και αισιοδοξία για το μέλλον της γενέτειρας.
Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Δρα Κωνσταντίνου Κούτρα.
Σαν σήμερα, πριν από 77 χρόνια, ο Ελληνας, για μια ακόμη φορά, ξύπνησε μέσα του τον Λεωνίδα τον Σπαρτιάτη, μα τότε πιο λακωνικός από ποτέ άλλοτε, έκλεισε το «Μολών Λαβέ» σε τρία γράμματα: «ΟΧΙ».
Μια άρνηση που ξεκινούσε από την Ελληνική ψυχή του πιο απλού Έλληνα και έφτανε μέχρι τα χείλη του τότε πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά.
Την 28η Οκτωβρίου του 1940, ημέρα Δευτέρα και ώρα 5.20 το ξημέρωμα, η χώρα μας δρασκέλισε το κατώφλι του πολέμου. Ενεπλάκη σε έναν πόλεμο που δεν τον ήθελε, αλλά και δεν μπορούσε να αποφύγει.
Τα γεγονότα γνωστά, χιλιοειπωμένα
Θα μπορούσα χάριν οικονομίας χρόνου να μην τα μνημονεύσω. Ομως πώς να προσπεράσει κανείς το μεγαλείο της απάντησης στο ταπεινωτικό ιταλικό τελεσίγραφο και τη λιτότητα του πολεμικού ανακοινωθέντος: «…Από της 6ης και 30 πρωινής σήμερον αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται
του πατρίου εδάφους.»
Ξάφνιασε το ΟΧΙ της Ελλάδας.
Ξάφνιασε τον Μουσολίνι πρώτον από όλους. Ήταν σίγουρος πως οι ενέργειες εκφοβισμού που προηγήθηκαν –με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της «Έλλης» τον 15Αύγουστο του ίδιου χρόνου-
είχαν προετοιμάσει το έδαφος για μια άνευ όρων παράδοση.
Ξάφνιασε και τον υπόλοιπο κόσμο.
Αλλά κυρίως, το ΟΧΙ, η αντίσταση, έδωσε ελπίδα. «Ο φασισμός δεν είναι ανίκητος» ήταν το μήνυμα.
Με ανεπαρκή ρουχισμό και ελάχιστα πυρομαχικά, μέσα στα χιόνια των ηπειρωτικών οροσειρών ο ελληνικός στρατός αντιστάθηκε.
Με τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία του κατάφερε όχι μόνο να αντιμετωπίσει την επίθεση, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Διείσδυσε βαθιά στο έδαφος της Βορείου Ηπείρου και κατέλαβε μια σειρά από σημαντικές πόλεις: Κορυτσά, Μοσχόπολη, Αργυρόκαστρο, Άγιοι Σαράντα.
Στο τέλος του 1940 οι Ιταλοί βρέθηκαν απωθημένοι 60 χλμ πέρα από τα αλβανικά σύνορα.
Συνέτριψε ο ελληνικός στρατός και τη σφοδρή «εαρινή επίθεση» που παρακολουθούσε ο ίδιος ο Μουσολίνι.
Όμως, στις 6 Απριλίου του 1941, η Γερμανία, βλέποντας την αδυναμία της συμμάχου της, έσπευσε σε βοήθεια.
Η ιταλογερμανική συμμαχία – ο «Αξονας»- έπρεπε να παραμείνει αρραγής και οι επιδιώξεις του να υλοποιηθούν.
Ο ελληνικός στρατός αντιμετώπισε με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αυταπάρνηση τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του Χίτλερ. Αλλά, τώρα πια, αυτό δεν ήταν αρκετό.
Οι αγωνιστές του Ρούπελ παραδόθηκαν και οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1941.
Ακολούθησε μια περίοδος στυγνής Κατοχής, την οποία ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε με θάρρος και αγωνιστική διάθεση, με ομόψυχη Εθνική Αντίσταση.
Στην περίοδο της κατοχής η μικρή μας χώρα υπέστη πάσης φύσεως καταστροφή.
Οι κατακτητές διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Προέβησαν σε υποχρεωτικό δανεισμό από την Τράπεζα Ελλάδος χωρίς ποτέ να επιτρέψουν το ποσόν, γνωστό σ’ εμάς ως κατοχικό δάνειο.
Καταλήστεψαν την πολιτιστική μας κληρονομιά κλέβοντας πολύτιμα βιβλία, λεηλατώντας αρχαιολογικούς θησαυρούς και έργα τέχνης.
Το αποκορύφωμα της θηριωδίας τους όμως υπήρξαν τα αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα σε όλη την ελληνική επικράτεια, οι εκτελέσεις αθώων αμάχων, ακόμα και παιδιών, ως αντίποινα σε πράξεις αντίστασης του λαού μας.
Τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών βρίθουν από επίσημες αναφορές μαζικών εγκλημάτων των κατοχικών δυνάμεων.
Σε πολλά από αυτά τα μαζικά εγκλήματα οι γερμανοί ξεπέρασαν και τη διαταγή: «100 Έλληνες για έναν Γερμανό».
Ποιος μπορεί να ξεχάσει
α) τον σχεδόν ολικό αφανισμό των Ελλήνων Εβραίων
β) τους 1.100 νεκρούς στα Καλάβρυτα,
γ) τους 444 στο Κομμένο Άρτας,
δ) τους 229 στο Δίστομο,
ε) τους 290 στο Μεσόβουνο
στ) τους 340 στους Πύργους Πτολεμαΐδας,
ζ) τους 280 στην Κλεισούρα Καστοριάς
η) τη λεηλασία της Κανδάνου στην Κρήτη
θ) τους 45.000 νεκρούς από τον λιμό της Αθήνας;
Κάποτε όμως έφτασε η λευτεριά, πολυπόθητη και ακριβά πληρωμένη.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί έφυγαν από την Αθήνα και από την Ελλάδα ολόκληρη.
Έληξε έτσι ένας τετράχρονος αγώνας που έγραψε σελίδες δόξας στην ιστορία του τόπου μας.
1940-2017
Πέρασαν από τότε 77 χρόνια. Οι εποχές άλλαξαν οι κίνδυνοι όμως παραμένουν υπαρκτοί.
Στο παρελθόν τα όπλα του εχθρού ήταν συμβατικά.
Τα σημερινά όπλα είναι ύπουλα, σχεδόν αόρατα αλλά εξίσου καταστροφικά.
Σήμερα ο πόλεμος είναι οικονομικός, πνευματικός και ηθικός.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα η διαστρέβλωση της αλήθειας βασιλεύει αλαζονικά.
Οι έννοιες έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα.
Οι λέξεις κακοποιημένες έγιναν όπλα κατά της αλήθειας.
Όμως οι ήρωες του έπους του ’40, κάθε τέτοια μέρα, όπως η σημερινή, προβάλλουν μπροστά μας
τα ιδανικά που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα εδώ και 3000 χρόνια και αυτά είναι: η αγάπη για την ελευθερία,ª
η μεγαλοψυχία, το φιλότιμο, η αξιοπρέπεια, η συνέπεια στην εκτέλεση του καθήκοντος, το χρέος απέναντι στην Ιστορία η αγάπη στον Θεό και την πατρίδα.
Με αυτά τα εφόδια, είμαστε σίγουροι ότι η Ελλάδα θα νικήσει και πάλι σ’ αυτό τον σύγχρονο πόλεμο.
Θα κερδίσει και πάλι τη χαμένη τιμή της και τη θέση που της αρμόζει στην Ιστορία.
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του έπους του ’40.
Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται.
Ζήτω η Ελλάς.
Πηγή: ekirikas.com