Η Διεύθυνση και η συντακτική ομάδα του «Εθνικού Κήρυκα» απεφάσισε να αναδείξει ως «Εκπαιδευτικό της Χρονιάς», τον καθηγητή Δημοσθένη Τριανταφύλλου, τον άνθρωπο ο οποίος έγραψε και εξακολουθεί να γράφει ιστορία στο μέγιστο και ουσιώδες θέμα της Ελληνικής Παιδείας στην Αμερική.
Ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών ανθρώπων για τους οποίους ισχύει το σοφό γνωμικό «εις ανήρ ζήλω πεπυρωμένος ολόκληρον μεταστρέψαι δήμον», που σε ελεύθερη απόδοση θα λέγαμε πως ένας άνθρωπος με φλόγωση ψυχής μπορεί να μεταμορφώσει μια ολόκληρη πόλη.
Η πορεία της ζωής του ενδιαφέρουσα, η προσφορά του πολύτιμη και πολυδιάστατη, το μεράκι του αμείωτο και η διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας, Ιστορίας, Πολιτισμού, Λαογραφίας, ετυμολογίας, μ’ άλλα λόγια της ψυχής του Ελληνισμού το ανεξάντλητο «πάθος» της καρδιάς του, γιατί η αγάπη για μέγιστα και ουσιώδη του Γένους μόνο με πάθος μπορεί να εκφραστεί.
Γεννήθηκε στο ιστορικό νησί της Νισύρου, στο ορεινό χωριό του Εμπορειού, το οποίο δεσπόζει στην κορυφή ως δικέφαλος αετός αγναντεύοντας το ηφαίστειο στη μια πλευρά και το καταγάλανο Αιγαίο στην άλλη. Είπε ότι «ο πατέρας μου, ο Τριαντάφυλλος, ο οποίος ήταν άριστος κυνηγός, βγήκε στην αυλή του σπιτιού μας που είναι στην κεντρική πλατεία του χωριού απέναντι από την εκκλησιά και ‘έριξε’ 7 τουφεκιές, κατ’ αρχήν γιατί ήμουν αγόρι και δεύτερον γιατί ήμουν το έβδομο παιδί, είμαστε συνολικά έξι αγόρια και ένα κορίτσι».
Μικρό παιδί βίωσε τη φρίκη του πολέμου και την θυμάται μέχρι σήμερα. Είπε πως «από την αυλή του σπιτιού μας τον Φεβρουάριο του 1945, στους ώμους του αδελφού μου Γιώργου, αντίκρισα το αποτρόπαιο και ψυχολογικά συγκινητικό τέλος της Μάχης του Εμπορειού, που ήταν και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι εικόνες εκείνες συνιστούν την αρχή της παιδικής μου μνήμης: Γερμανοί στρατιώτες αιχμάλωτοι με τα χέρια σηκωμένα πάνω στον τοίχο της εκκλησίας, τραυματίες στο τσιμέντο της πλατείας μπροστά στο σπίτι μας με το αίμα να ρέει και να βλέπουν την μητέρα μου, τη Ζαμπέτα, και να της ζητάνε απελπισμένα νερό» και συμπλήρωσε πως «ήταν τότε που για πρώτη φορά βίωσα την ηθική του ανθρωπισμού όταν η μητέρα μου αγνόησε τις προτροπές των Ελλήνων αξιωματικών να μην δίνει νερό στους Γερμανούς τραυματίες απαντώντας τους «μα είναι άνθρωποι, αξιωματικέ μου».
Με τη βοήθεια του αδελφού μου Κωνσταντή πήγαμε να βοηθήσουμε την μαμά μας φέρνοντας περισσότερο νερό και για τους τραυματίες αλλά και για να πλένουμε την πλατεία από τα αίματα.
Όταν τέλειωσε η μάχη τότε μου είπαν τι είχε γίνει στην κρεβατοκάμαρά μας. Εκεί όλη η οικογένεια μαζεμένη, έβαλαν εμένα κάτω, μετά την αδελφή μου και μετά τα μεγαλύτερα μου αδέλφια ώστε οι φονικές σφαίρες που διέσχιζαν βουίζοντας το σπίτι από την μπροστινή πόρτα και έβγαιναν από το πίσω παράθυρο να σκότωναν τους μεγαλύτερους πρώτα και όχι εμένα ή την αδελφή μου. Αυτό ήταν το δεύτερό μου μάθημα στην ανθρωπιστική ηθική».
Είπε ακόμα πως «αυτές οι παιδικές μου εμπειρίες επηρέασαν την μετέπειτα ψυχοσύνθεση και νοοτροπία μου να είμαι εναντίον των πολέμων και να λύνουμε τα προβλήματά μας με διάλογο και ειρηνικά».
Όταν τον ρωτήσαμε πού μαθήτευσε τα πρώτα γράμματα, απάντησε πως «η οικογένεια είναι το πρώτο σχολείο που ο κάθε άνθρωπος μαθητεύει. Και το περίεργο είναι ότι μαθαίνει να μιλά, να καταλαβαίνει με την απομίμηση και τη συνήθεια. Δεν χρειάζεται να βασανίζεται με τους κανόνες της ορθογραφίας γιατί είναι προφορικός λόγος για επικοινωνία. Αλλά η ανάγνωση και το γράψιμο απαιτούν συστηματική μάθηση.
Με μεγάλη χαρά άρχισα το Νηπιαγωγείο στον Εμπορειό γιατί ο δάσκαλος ήταν ο νουνός μου ο Αριστοτέλης ο Πατούρης που ήξερε ‘πολλά Γράμματα’ όπως έλεγαν στο χωριό, δηλαδή μιλούσε την Καθαρεύουσα. Αυστηρός αλλά φιλικός και με πολλές ερωτήσεις που δεν σε άφηνε να σε πάρει ο ύπνος. Μου έσφιγγε το μάγουλο με τα δύο δάκτυλα και μου έλεγε ‘Δημόσθενες, πρέπει να αξιοποιήσεις το όνομα που σου δώσαμε’.
Κι εγώ από τον πόνο κατέβαζα το κεφάλι μου και νόμιζε ότι έλεγα ‘Ναι!’. Στη συνέχεια είχα τον κ. Μιχάλη Καμπουράκη που ήταν πιο αυστηρός αλλά μου άρεσε γιατί μιλούσε τη Δημοτική και όχι την Καθαρεύουσα του Αριστοτέλη Πατούρη. Θυμάμαι ότι κάναμε ζωγραφική και ότι το ζώο που ζωγράφιζα ήταν η αγελάδα γιατί μας έδινε το γάλα και ήταν το πιο αγαπητό μου ζώο. Μερικές φορές διάβαζα τις εκθέσεις μου στην τάξη γιατί του άρεσαν. Αυτό με προβλημάτιζε γιατί σήκωνε εμένα και όχι τον γιο του τον Ανδρίκο, στενός μου φίλος.
Μετά το Δημοτικό παρακολούθησα την Α’ Γυμνασίου στο τριτάξιο Ομήρειο Γυμνάσιο στην πρωτεύουσα, το Μανδράκι. Καθηγητές μου ο δεινός Φιλόλογος Μιχάλης Κατσιματίδης και ο Αρχιμανδρίτης Αλέξανδρος. Μου άρεσαν πολύ τα Αρχαία Ελληνικά και χρησιμοποιούσα λέξεις που δεν μπορούσαν οι συμμαθητές μου να με καταλάβουν. Τρεις συναγωνιζόμασταν για την πρώτη θέση, εγώ, ο Αντώνης Αντάπασης από τους Πάλους και ο Νίκος ο Χαρτοφύλης από τα Νικειά. Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι πρέπει να τους ‘φάω’ και να βγω άγω πρώτος για το όνομα του χωριού μας!
Τις υπόλοιπες τάξεις του Γυμνασίου από 2-6 τις έκανα στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Αρρένων στη Ρόδο. Ετοιμαζόμασταν για να πάμε στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Ήμουν μεταξύ των τριών πρώτων μαθητών και τότε υπήρχε διευκόλυνση για τους απόφοιτους της Δωδεκανήσου που μόλις είχαν ενσωματωθεί στην Ελλάδα. Όμως ο καθηγητής των Αγγλικών που ήταν από την Ινδιάνα με έπεισε να πάω στην Αμερική με τις φωτογραφίες που μου έδειχνε (οπτικός τύπος)».
Ο κ. Τριανταφύλλου ήλθε στην Αμερική τον Νοέμβριο του 1959 ως φοιτητής γιατί, όπως εξήγησε, «θα ήταν φτηνότερα να τελειώσω πανεπιστήμιο εδώ αφού θα έμενα με τον αδελφό μου Νίκο και την οικογένειά του, δεν είχα συγγενείς στην Αθήνα».
Και συνέχισε: «Φοίτησα στο New York University, Washington Square College (Φιλοσοφία και Ιστορία Επιστήμης – Βιολογία B.A. Και μετά στο Graduate School for the Master στη Φιλοσοφία και Κλασικές Σπουδές. Μου άρεσε η Φιλοσοφία από το Κλασικό του Γυμνασίου. Πήρα και ορισμένα μαθήματα στο Columbia (διάφορα μαθήματα στη Φιλοσοφία, Teachers College) και στη συνέχεια πήγα στο Fordham University (School of Education) για Παιδαγωγικά και Σχολική Διοίκηση Master of Science. Έμενα στο σπίτι του αδελφού μου Νίκου στο Jackson Heights, 79th Street κοντά στο Roosevelt Ave. για να παίρνω το τρένο και να πηγαίνω στο σχολείο στους 4 δρόμους και μετά να πηγαίνω στο Molfetas Cafeteria για φαγητό και να βοηθώ στο ταμείο. Εκεί δούλευε ως αρχιμάγειρας ο αδελφός μου Νίκος.
Έμενα στο υπόγειο του σπιτιού και είχα μεγάλο πίνακα και χρωματιστές κιμωλίες για να γράφω απλά τις καινούργιες λέξεις που μάθαινα στα Αγγλικά. Εκεί στου Μολφέτα ήταν το κέντρο για όλους τους φοιτητές και πολιτικούς! Συνεχείς συζητήσεις για τα θέματα στην Ελλάδα. Ο ποιητής Πωλ Νορ, η Μελίνα Μερκούρη, ο Τζιμ Αποστόλου, η Εύα Στυλ και άλλοι καλλιτέχνες.
Αναφορικά τι τον προσέλκυσε στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας είπε πως «αισθανόμουν έναν κρυφό έρωτα για τη γλώσσα γιατί ήταν το εργαλείο με το οποίο μπορούσα να εξωτερικεύω τις ιδέες μου και τα συναισθήματά μου.
Σχετικά με την αγάπη μου στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας αισθανόμουνα ότι ανακάλυπτα μέσα από τη γλώσσα το αόρατο της φύσης και τη θέληση του Θεού. Η ελληνική γλώσσα έχει μοναδική αποκαλυπτική δύναμη για το τι έχεις μέσα στην ψυχή σου, μέσα στη σκέψη σου, τι κρύβει η φύση και τι σκέφτεται ο Θεός. Ήθελα να μεταδώσω την αντίληψη αυτή και στους νέους για να διεισδύσουν με την γλώσσα στα μυστήρια της ύπαρξης, τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει. Κοιτάξτε σε όλες τις εκκλησίες στον Παντοκράτορα υπάρχει μια μικρή λέξη που εκφράζει το παν και λύει γλωσσικά το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού: Ο Ων! Χωρίς πειράματα, απλώς με μία λέξη».
Ο κ. Τριανταφύλλου συνεχώς σκεπτόταν και οραματιζόταν. Ίδρυσε την Δημοσθένειο Ακαδημία στη Νέα Υόρκη, Είπε πως «η ιδέα μου να ιδρύσω την Δημοσθένειο Ακαδημία ήταν μια φιλοδοξία που είχα από το Πανεπιστήμιο να ιδρύσουμε το πρώτο ελληνικό Λύκειο στη Νέα Υόρκη. Δεν με άφηνε να κοιμηθώ η σκέψη ότι ο Πλάτων είχε ιδρύσει την Πρώτη Ακαδημία, ο Αριστοτέλης το πρώτο Λύκειο, κι εδώ στη Νέα Υόρκη να μην υπάρχει ένα πλήρες ίδρυμα Μέσης Εκπαίδευσης.
Ίδρυσα λοιπόν δύο εκπαιδευτικά Κέντρα, την Δημοσθένειο Ακαδημία για τη διδασκαλία και εκμάθηση της Αγγλικής και της Ελληνικής γλώσσας και με ένα υπέροχο πρόγραμμα φροντιστηρίων για όλα τα μαθήματα Μέσης Εκπαίδευσης.
Παράλληλα, άνοιξα και τον πρώτο δίγλωσσο παιδικό σταθμό «Ο Ήλιος» σε ιδιόκτητο διώροφο κτίριο με κήπο και με άδεια από την πόλη της Νέας Υόρκης. Σκοπός μου ήταν να μας γνωρίσει η Ομογένεια και να δημιουργήσουμε οπαδούς για την ίδρυση του πρώτου ελληνικού Λυκείου. Ήταν τότε που έκανα τις επιστημονικές έρευνες στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Το σχέδιο πέτυχε. Μετά από τρία χρόνια στις έρευνες στο Πανεπιστήμιο με είχε προσλάβει το ιδιωτικό Λύκειο The College Prep High School στην εύπορη περιοχή του Jamaica Estates. Εκεί συνεργάστηκα με τον Αμερικανό Διευθυντή Mr. Day, και μου επέτρεψε να ενοικιάζω αίθουσες διδασκαλίας για να ιδρύσω το πρώτο ελληνικό Λύκειο με το όνομα Δημοσθένειος Ακαδημία. Έγιναν τα εγκαίνια τον Μάρτιο του 1973 με τη συμμετοχή πάνω από 300 ομογενών και εκπροσώπων του Ελληνικού Προξενείου και της Αρχιεπισκοπής κι άρχισαν αμέσως οι εγγραφές.
Τότε, με προσέγγισαν αντιπρόσωποι της Κοινότητας του Αγίου Δημητρίου να μου πούνε ότι επρόκειτο να προσλάβουν νέον Διευθυντή για το σχολείο της Κοινότητας και ότι θέλουν κάποιο που να μπορέσει να φτιάξει Λύκειο στην Κοινότητα γιατί όλες οι προσπάθειες μέχρι τότε είχαν αποτύχει συμπεριλαμβανομένης και της προσφοράς των απέναντι οικοπέδων του αείμνηστου Περικλή Λαντζούνη.
Τριμελής επιτροπή με εξέτασε στο Γραφείο της εκκλησίας και μου έδειξε τι χώροι υπήρχαν στο ένα και μοναδικό παλιό κτίριο δίπλα στον Αγιο Δημήτριο και τους χώρους στο κτίριο της Αγίας Αικατερίνης όπου δεν υπήρχε σχολείο.
Εγώ τότε είχα δύο πτυχία, B.A και το Μάστερ (M.A.) από τα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, τρία χρόνια έρευνες επιστημονικές στο Κολούμπια και τρία χρόνια στο Λύκειο το Αμερικανικό όπου προχώρησα για να ιδρύσω το πρώτο ελληνικό Λύκειο. Η πρότασή μου ήταν ότι με βάση τους χώρους αυτούς θα μπορέσω να φτιάξω το Λύκειο στο παλιό κτίριο αφού βεβαίως φτιάξουμε σχολικό παράρτημα στην Αγία Αικατερίνη και μεταφέρω εκεί τις μικρές τάξεις για να χρησιμοποιήσω τον χώρο για τις τάξεις του Λυκείου.
Είπα στην επιτροπή ότι θα χρειαστούμε να φτιάξουμε Εργαστήρια Βιολογίας, Χημείας και Φυσικής που δεν υπήρχαν και Βιβλιοθήκη με 5.000 τόμους για να μπορέσουμε να φτιάξουμε Λύκειο σύμφωνα με τους κανονισμούς του Γραφείου Παιδείας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Όλα αυτά εγώ τα γνώριζα από το Αμερικανικό Λύκειο στο οποίο δίδασκα και στο οποίο είχα ενοικιάσει χώρο για το Λύκειο «Δημοσθένειος Ακαδημία».
Η Επιτροπή είχε μείνει κατάπληκτη με τις γνώσεις μου και αμέσως με προσέλαβε με σκοπό να προγραμματίσω την ίδρυση του Λυκείου. Η πρόσληψή μου έγινε το 1973 και άρχισα το Σεπτέμβριο του 1973.
Τότε σταμάτησα από το Αμερικανικό Λύκειο και κράτησα μόνο τον Παιδικό Σταθμό και την Ακαδημία στην Αστόρια ως Κέντρο Διδασκαλίας της Ελληνικής, της Αγγλικής και το φροντιστηριακό τμήμα».
Τόνισε πως «αισθάνομαι την μεγαλύτερη ικανοποίηση και υπερηφάνεια γιατί με αξίωσε ο Θεός να πραγματοποιήσω το όραμά μου, το Ελληνο-Αμερικανικό μου όνειρο, να αξιωθώ να είμαι ο ιδρυτικός και πρώτος Διευθυντής του πρώτου Ελληνο-Αμερικανικού Λυκείου στην Αμερική. Επέτυχα τον σκοπό της ύπαρξής μου όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης. Είχα την ευκαιρία να προσλάβω άριστους καθηγητές και δασκάλους και να συνεργαστώ με πολλούς προέδρους της Κοινότητας και του Συλλόγου Γονέων και με υπέροχους 870 γονείς των 1.418 μαθητών».
Συμπλήρωσε πως «δεν υπάρχει μεγαλύτερο εκπαιδευτικό επίτευγμα στην εκπαίδευση της Ομογένειας τα τελευταία 43 χρόνια (1975-2018)» και διερωτήθηκε «γιατί δεν έγινε και δεύτερο Λύκειο τα τελευταία αυτά 43 χρόνια στην Αμερική;».
Στην ερώτηση «σε τι κατάσταση ήταν το Σχολείο όταν πήγατε, πόσους μαθητές είχε και σε τι κατάσταση το αφήσατε κατά την αποχώρησή σας και με πόσους μαθητές;», είπε πως «όταν με είχε προσλάβει η Κοινότητα το 1973, το σχολείο είχε περίπου 585 μαθητές και μόνο ένα κτίριο, το σχολικό κτίριο δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Δεν υπήρχε αίθουσα στο σχολικό κτίριο για ένα τμήμα της πρώτης τάξης, και σταματούσαμε την κυκλοφορία στο φως στους 31 Δρόμους για να πάρουμε τα παιδιά στην αίθουσα στην Κορεατική Εκκλησία απέναντι στον Άγιο Δημήτριο. Η εκκλησία αυτή είναι εκεί ακόμη. H τάξη ήταν της κυρίας Gibson.
Το σχολείο δεν είχε εργαστήριο επιστημονικών μαθημάτων, αλλά ούτε και βιβλιοθήκη για ολόκληρο το σχολείο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αφού ο πρώην Διευθυντής, Δρ. Αντώνης Γκαλίτσης ήταν και Χημικός και Ντοκτορά είχε και τρία ολόκληρα χρόνια ήταν εκεί. Με υποδέχθηκε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Παρθένης, με ξενάγησε και μου είπε θα είμαι στο πλευρό σου. Τα ίδια μου είπαν και όλα τα άλλα Διοικητικά στελέχη όπως η κ. Παρούλο και η κ. Λέγκχαρτ. Δεν υπήρχε παράρτημα στην Αγία Αικατερίνη.
Το 1975 έφτιαξα το πρώτο Εργαστήριο Βιολογίας- Χημείας- Φυσικής σύμφωνα με το Αμερικανικό Λύκειο που είχα εργαστεί τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο έτος έφτιαξα και τη βιβλιοθήκη με πάνω από πέντε χιλιάδες τόμους.
Είχα προσλάβει καθηγητές και φιλόλογους και είχα φέρει τότε και τον κ. Τιμολέοντα Κόκκινο από την Αγία Τριάδα στο Μανχάταν. Για να πάρουμε την άδεια του Λυκείου πρόσθεσα τα μαθήματα των Γαλλικών και τα Ισπανικά, ως επίσης και φιλοσοφία.
Ήρθαν οι επιθεωρητές από το Board of Regents, NY State Education Department και για τρεις ημέρες έκαναν έρευνα για το προσωπικό μας, διδακτικό και διοικητικό, δασκάλους, καθηγητές και διευθυντές, ως επίσης και όλο το πρόγραμμα του σχολείου και τα βρήκαν όλα εντάξει και σε λίγους μήνες μου έστειλαν την νομική αναγνώριση να δίνουμε διπλώματα Λυκείου.
Υπενθυμίζω εδώ ότι το σχολείο του Αγίου Δημητρίου είναι ιδιωτικό και η νομοθεσία είναι διαφορετική για το προσωπικό που προσλαμβάνει το ιδιωτικό. Κάναμε αίτηση και στο υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος και επειδή είχα προσλάβει φιλόλογους, κυρία Ρίτα Συντήλα και τον κ. Ιωάννη Κατσίλλη και τις καθηγήτριες Αργυρούλα Αποστόλου και την Αικατερίνη Μοιρούλη (Γαλλικά) ενέκριναν το πρόγραμμα και αναγνώρισαν το Λύκειο ισότιμο με τα Λύκεια της Ελλάδος. Τον Ιούνιο του 1979 αποφοίτησε με τιμές και υπερηφάνεια η πρώτη τάξη Λυκείου με 15 τελειόφοιτους! Η πιο ιστορική στιγμή στα ιστορικά της ελληνόφωνης εκπαίδευσης στην Αμερική! Όλες αυτές οι επιτυχίες έγιναν πριν να κτιστεί το νέο κτίριο και όλος οι προγραμματισμός έγινε από ένα Διευθυντή, τον Δημοσθένη Τριανταφύλλου.
Όταν έφυγα το 1982 άφησα πίσω την εξής απίστευτη νέα πραγματικότητα:
Πέντε κτίρια: Τώρα στην Αγία Αικατερίνη όπου είχα ιδρύσει το St. Catherine Annex- Σχολικό Παράρτημα Αγίας Αικατερίνης, το νέο κτίριο για τις τάξεις του Λυκείου και το παλιό κτίριο. Είχα βρει μόνο ένα και άφηνα 5 όταν αποχώρησα . Βρήκα τάξεις Νηπιαγωγείο-8η και άφησα Προνήπιο-12η!
Ο αριθμός των μαθητών αυξανόταν κατά 100 κάθε χρόνο. Το 1973 είχε 585 και το 1982 που έφυγα είχε 1.418, που σημαίνει ότι έπρεπε να βρούμε νέο χώρο να στεγάσουμε τον αστρονομικό αριθμό των μαθητών.
Αστρονομική αύξηση μοναδική στα ελληνικά και στα αμερικανικά σχολεία.
Όταν πήγα, το σχολείο είχε μόνο τις Τάξεις Νηπιαγωγείο -8 και όταν έφυγα είχα δημιουργήσει ολοκληρωμένο σύστημα, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, το πρώτο και μοναδικό σε όλη την Αμερική. Κι όλα αυτά μόνος μου, ως ο μόνος Διευθυντής για όλα τα κτίρια! Απίστευτο και όμως αληθινό.
Όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν συνέχισε στο Λύκειο του Αγίου Δημητρίου, είπε, «υπηρέτησα από το 1973 μέχρι το 1982 οπότε το συμβόλαιό μου δεν ανανεώθηκε. Ήταν το καλύτερο δώρο της ζωής μου γιατί πήρα θέση αμέσως τον Σεπτέμβριο σε Αμερικανικό Δημόσιο Λύκειο όπου εργάστηκα 30 χρόνια και συνταξιοδοτήθηκα με αστρονομική σύνταξη». Συμπλήρωσε πως «για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις ίσως θα ήταν καλό να σταματούσαμε εδώ για το θέμα αυτό».
Ο κ. Τριανταφύλλου υπηρέτησε στο High School for the Humanities ως καθηγητής Φιλοσοφίας για 18 χρόνια και ως Λυκειάρχης Β’ για 11 χρόνια. Δίδαξε Βιοηθική, Ιστορία της Επιστήμης ( History of Science).
Σήμερα ο κ. Τριανταφύλλου είναι Διευθυντής στο Απογευματινό σχολείο της Κοινότητας της Αναλήψεως στο Φέρβιου Νέας Ιερσέης και επίσης Διευθυντής στο Σαββατιανό σχολείο της κοινότητας του Σωτήρος Χριστού στην πόλη Ράι της ΝέαςΥόρκης.
Εξήγησε ότι «το σχολείο της Ανάληψης είναι το μόνο απογευματινό που έχει πλήρες πρόγραμμα ελληνικού Γυμνασίου με τις τρεις Τάξεις, 7η, 8η και 9η. Η επίσημη αποφοίτηση γίνεται στην 9η,δηλαδή, στην Γ’ Γυμνασίου. Μοναδικό επίτευγμα που κάνει την Κοινότητα πρωτοπόρα και δίνει το παράδειγμα σε όλους ποια θα πρέπει να είναι η μελλοντική πορεία των».
Είπε ότι «το σχολείο έχει 105 μαθητές και λειτουργεί κάθε Τετάρτη και Παρασκευή από 4:30-6:30. Μερικές από τις καινοτομίες είναι η διδασκαλία της ελληνικής λογοτεχνίας, το ανέβασμα αρχαίων τραγωδιών, μαθήματα Ελληνοαμερικανικής Ιστορίας, οι Ελληνικές ρίζες στην Αγγλική γλώσσα.
Τα παιδιά παίρνουν τις εξετάσεις της Ελληνομάθειας τον Μάιο και της Αρχιεπισκοπής στα Νέα Ελληνικά τον Ιούνιο που διοργανώνει με επιτυχία το Γραφείο Παιδείας της Αμέσου Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας με Διευθύντρια την κ. Μαρία Μακεδών.
Χρησιμοποιούμε διάφορα βιβλία ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών. Χρησιμοποιούμε τα βιβλία της Αρχιεπισκοπής που έχει εκδώσει η ομάδα υπό την εποπτεία του Διευθυντή Δρα Ιωάννη Ευθυμιόπουλου, ως επίσης και τη σειρά του Θεόδωρου Παπαλοϊζου και τα ‘Μαθαίνω Ελληνικά’.
Η μεγαλύτερη όμως καινοτομία ήταν η διοργάνωση των δύο πρώτων τρίμηνων Παιδαγωγικών προγραμμάτων για τους Ελληνες Εκπαιδευτικούς που διδάχθηκαν στο σχολείο της Ανάληψης από την Δρα Θάλεια Χατζηγιάννογλου σε συνεργασία με τον Σύλλογο των Ελλήνων Εκπαιδευτικών «Προμηθέας».
Καινοτομικά που θα πρέπει να οδηγήσει στην ίδρυση Παιδαγωγικού Κέντρου σε ένα από τα εδώ Πανεπιστήμια για την προετοιμασία μελλοντικών εκπαιδευτικών για τα ελληνικά σχολεία. Τώρα η Κοινότητα έχει αγοράσει τα τρία γειτονικά οικόπεδα για επέκταση και νέες εγκαταστάσεις με μεγαλύτερο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων για την εξυπηρέτηση των ενοριτών. Άρα αρχίζει μία καταπληκτική μελλοντική πρόοδος για την εξυπηρέτηση της νέας γενιάς».
Η διδασκαλία για τον κ. Τριανταφύλλου είναι «ο πιο ευγενής τρόπος της γνώσης του είναι του ανθρώπου, της αποκάλυψης της αλήθειας, του αόρατου, της πραγματικότητας χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες του λόγου. Η διδασκαλία δίνει μορφή στο άμορφο μορφώνει. Με τις έννοιες των λέξεων η διδασκαλία κάνει το νοητό, αισθητό, και δημιουργεί την όμορφη γέφυρα μεταξύ αισθήσεων και νου. Είναι η σκάλα που σε φέρνει πιο κοντά στις μεταφυσικές και πνευματικές διαστάσεις του κόσμου, πιο κοντά στον Θεό για τούτο και ο Χριστός ονομαζόταν ‘Ραβί’ που σημαίνει Δάσκαλος. Διδασκαλία είναι ο αγωγός της γνώσης και ο καλύτερος τρόπος που ενώνει παρελθόν, παρόν και μέλλον σε δευτερόλεπτα καταργώντας αποστάσεις και χρόνο.
Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού είναι η γνωριμία με τα μυστικά της φύσης, με την αόρατη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, με την ενάρετη διάσταση του ανθρώπου και με την πίστη του ανθρώπου στον άνθρωπο ως το όργανο της βελτιώσεως της ύπαρξής του. Η διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού εξευγενίζουν τον άνθρωπο με πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά και παράγουν μια αισιόδοξη ελπίδα ότι ο άνθρωπος, με λίγη θεϊκή συμπαράσταση, ή με λίγη τύχη θα είναι πάντοτε νικητής, γιατί η φλόγα για την ελευθερία, δικαιοσύνη, γνώση και τον ανθρωπισμό συνιστούν την ουσία της ελληνική γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού».
Τόνισε πως «μόλις μπαίνω στην αίθουσα διδασκαλίας αισθάνομαι μια μεγάλη ευθύνη απέναντι της πνευματικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αισθάνομαι ότι τα παιδιά τριγύρω μου είναι λουλούδια που χρειάζονται το ελληνικό αθάνατο νερό να μην μαραθούν, και τους δίνω το νερό αυτό γράφοντας μία λέξη στον πίνακα, όπως Όμηρος, ή Σωκράτης ή Περικλής ή Δημόκριτος ή Αντιγόνη ή Ολυμπιακοί Αγώνες ή Εκκλησία και αρχίζει το πότισμα με μεγάλη προσοχή στην ευαισθησία της τρυφερής παιδικής ψυχής στον κήπο της Διασποράς».
Είπε ακόμα, πως «αντικρίζω τα παιδιά και νομίζω ότι είναι οι σπόροι του Θεού και εγώ ο κηπουρός που θα πρέπει να τους φροντίσω, να καλλιεργήσω το έδαφος, το περιβάλλον για να βλαστήσουν, να ανθίσουν και να καρποφορήσουν.
Και ο καλύτερος τρόπος να τα κάνω να αγαπήσουν την ελληνική γλώσσα είναι να συγκρίνω τις δύο γλώσσες και να ανακαλύπτουν μόνα τους τα παιδιά ότι η Ελληνική είναι πιο εύκολη και ότι πολλές λέξεις στην Αγγλική έχουν ελληνικές ρίζες».
Όταν τον ρωτήσαμε αν μετάνιωσε που ακολούθησε αυτή την πορεία, αυτό το λειτούργημα, απάντησε: «ποτέ μου δεν μετάνιωσα για την δημιουργική μου εκπαιδευτική σταδιοδρομία που με οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου Ελληνοαμερικανικού Λυκείου στην Αμερική και στην υλοποίηση τόσων πολλών μου στόχων για την διαιώνιση της ελληνικής γλώσσας, συνείδησης και ταυτότητας.
Το γεγονός ότι ήμουνα ο ιδρυτικός και πρώτος Διευθυντής του Λυκείου του Αγίου Δημητρίου με στεφανώνει με το στεφάνι της νίκης, της αθανασίας και δικαιώνει όλους τους πνευματικούς μου κόπους να αποκτήσω γνώσεις στα πανεπιστήμια και να τις χρησιμοποιήσω για τη βελτίωση της ανθρωπότητας και της Ομογένειας, να ανέβουμε πιο ψηλά. Ακολούθησα την προτροπή του Αμερικανού διάσημου ποιητή ‘πήρα το μονοπάτι το δύσκολο που δεν είχε ίχνη άλλου ανθρώπου και άνοιξα νέα μονοπάτια’».
Στην ερώτηση τι είναι ο Ελληνισμός για εκείνον, απάντησε «δεν νομίζω ότι υπάρχει γλωσσική διατύπωση που να περιγράψει με ακρίβεια την ουσία, το πλάτος και το βάθος της έννοιας της λέξης ‘Ελληνισμός’. Διάφοροι διανοούμενοι και απλοί άνθρωποι εκφράζουν την υποκειμενική τους γνώμη και πολλές φορές συνταυτίζονται ή συμπληρώνουν η μια την άλλη. Για μένα Ελληνισμός είναι μια ιστορική ιδέα και πραγματικότητα 5.018 ετών κι όχι 2018 ετών που εξελίχθηκε στην ψυχή της ανθρωπότητας και στο Νου που αόρατα κυβερνά την οικουμένη. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να δημιουργούμε διχοτομία στην κληρονομιά μας. Η σωστή έκφραση είναι ελληνοχριστιανισμός με την έννοια ότι η χριστιανική θεολογική σκέψη επηρεάστηκε από την μελέτη της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης του Πλάτωνα και ιδιαίτερα από την λογική ηθική και μεταφυσική φιλοσοφία του Αριστοτέλη».
Πρόσθεσε ακόμα πως «για μένα Ελληνισμός είναι ο μεγάλος ουρανός με χιλιάδες φωτεινά αστέρια που είναι εκτός χρόνου και τόπου, αθάνατα, φωτίζοντας όλους τους ανθρώπους του πλανήτη μας με πανανθρώπινες ηθικές αξίες, αρχέτυπα, όπως οι ‘ιδέες’ του Πλάτωνα, για συνύπαρξη με αξιοπρέπεια, αμοιβαίο σεβασμό θεμελιωμένο στην αλήθεια και με κοινωνική δικαιοσύνη και ατομική ελευθερία. Ελληνισμός είναι ένα πάθος ακλόνητο για την αλήθεια, για τη γνώση.
Μια παγκόσμια ιδέα συνταυτίσιμη με το καλό, το ωραίο, το δίκαιο και το αγαθό στην εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Ίσως μια δύναμη που προορισμός της είναι να επηρεάζει την ανθρώπινη σκέψη για ελεύθερη σκέψη, έρευνα, αρετή και δικαιοσύνη χωρίς δογματισμό και προκαταλήψεις. Πιο απλά, μια διαρκή έρευνα να γνωρίσει τον Θεό όπως θα έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης».
Ο κ. Τριανταφύλλου είναι πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου των Ελλήνων Εκπαιδευτικών «Προμηθεύς». Είπε ότι ο Σύλλογος «ιδρύθηκε το 1975 στο υπόγειο του Αγίου Δημητρίου όταν εγώ ήμουν Διευθυντής. Πρώτος Πρόεδρος του Συλλόγου ήταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Παρθένης και δεύτερος Πρόεδρος ο κ. Ηλίας Διακολιός. Εγώ είμαι Πρόεδρος τα τελευταία 4 χρόνια, 2014-2018.
Πηγή: rodiaki.gr